De Mortel: banding day

This has been one of the most wonderful days of my life. Today was the banding of the 4 De Mortel eyases. Our own eyases of our own nestsite. "My" chicklets. I had the privilege to have been invited to attend this very special meeting on the 22nd floor of the tower. The 4 eyases where removed from the nestbox, accompanied by load cacking of both parents. But S2, the mother she was indeed very furious, Pa did protest as well but not as load as she did.
The 4 eyases where brought to a special very quiet room. They where banded by mr. Peter van Geneijgen, director of the Dutch peregrine Foundation the WSN. He does not want press, TV and to many people present. because of the stress it brings to the eyases. So there where just a few people.



It was a very impressive moment when he took the very first eyas out of the linnen bag in which he moved each eyas. What an exceptional beautiful creature, this eyas was and is. Pure and utter perfection. The multitude of colors struck me. The deep bright brown around the eyes, the magnificent shades of bleu-grey on the beak and cere, in between all those black and silver bristle like shafts of feathers. The bright shiny, mirror like brown eyes with the nictating membrane constantly moving.
The down is white and so very very soft! The feathers where of course still halve in the shafts and of a grey-brown met honey edges. The shafts are again metallic blue.
They are so beautiful. Mesmerizing!



Before banding biometric measurements where taken. It turned out that we have 2 males and 2 females. The eldest was already 950 gr! She was huge! They all received an orangecolored band and a silver band.

After an hour all eyases where banded and returned to their nestbox and mother S2. She kept on cacking and flying for a long time before she settled down.

It was a great day, a once in a lifetime day!

Pics will follow tomorrow.



And for my Dutch audience in Dutch:

Een onvergetelijke dag in- en bij De Toren.

Vandaag was De Mortel dag. Om even na half 10 uit Drachten vertrokken in Mortelse richting. Onderweg natuurlijk files en plensbuien, en nog es plensbuien. Niet echt uitnodigend voor een dagje toren. Op het laatste moment had ik nog een warme jas meegenomen voor het geval dat.
Na afslag Ravenstein braken de route problemen aan, maar gelukkig was daar Ton. De redder in nood die mij naar de Toren heeft gebracht, ik achter zijn auto aan tuffend.

Ahhh de Toren, daar stond ie, en de nestkast ik zag'm, met daarin 4 prachtige kuikens. De mooiste kuikens ooit, van S2. Bijzondere, speciale weergaloze S2. Het spottersveld was al gezellig vol. En het welkom was hartelijk.

Maar ik was hier voor een speciale gelegenheid. Iets wat je maar eens in je leven meemaakt. Ik mocht bij het ringen zijn! Zoiets prachtigs: dat ik dat mocht meemaken.
De kuikjes zouden niet boven op het dak, maar op de 21e verdieping worden geringd. een mooie rustige behaaglijk warme ruimte. Ver van het zenuwachtige gecack van S2 .
Vol verwachting klopte ons hart. Anita had haar fototoestel in de aanslag, want we wilden natuurlijk alles op foto. ( Er mocht niet geflistst worden om de kuikens niet te belasten) Liefst zo groot mogelijk, van die super glossy foto's van onze lievelingetjes. Want dat zijn ze . Het zijn ons aller oogappeltjes deze 4 kuikens.



Peter en Arno gingen samen met Martin Manders naar het dak om de kleintjes op te halen. Elk werd vervoerd in een van de bekende linnen tasjes.
Wat een moment als Peter dan breed lachend binnenkomt met 4 gevulde tasjes en wat een overweldigende ervaring als je voor het eerst zo'n diertje ziet.

Het eerste wat me trof was de kleurigheid, de perfectie van de kleurigheid. Scherp roestbruin achter de oogjes, de snavel en cere in een veelheid van blauwe nuances. De piepkleine veerschachtjes op het kopje waar de kleine contourveertjes in groeien. Het roomwit van het superzachte dons. Wat een prachtige kopjes. En dan de ogen. helder bruin, als een spiegel, zo glanzend bruin. En wat me opviel was hoe vaak het knipvlies erover heen gaat. De juveniele veren zijn donkerleverkleurig met een honingorange randje. En ze zijn vooral groot. Met al heel grote vleugels en een flinke spanwijdte. Wat ik had geleerd zag ik hier te kloppen: de alula veren waren het verste in hun ontwikkeling.



De eerste was een wijfje, en ze woog nu al 950 gr. Die gaat op d'r moeder lijken, vast en zeker. Dit was de oudste, de verengroei was het verst ontwikkeld. Ze heeft maar heel even haar stem laten horen en dat dreunt echt in je trommelvliezen. Oorverdovend. Maar dat was ook direct weer over, ze hield zich ook direct weer stil. Peter doet het zo voorzichtig en met zoveel iefde voor deze diertjes dat er van stress nauwelijks sprake is geweest. Geen gehiijg, geen gekrijs. Geen geklooi met van hand tot hand, de taferelen uit Amerika. Nee rust hier, belang van de kleintjes staat bovenaan, zoals het hoort.

Wij hebben daarom ook nauwelijks gepraat alleen maar in totale aanbidding naar deze totale perfectie gekeken. Want dat zijn ze. Dat is de indruk die ze op mij hebben genaakt: totale perfectie en zuiver, puur.

De 2e was ook een wijfje en woog 855 gram, de 3e een mannetje van 655 gr en de laatste woog 645 gr en was ook een mannetje en duidelijk de laatst geborene. De staartveren waren nog maar heel kort. En hij was nog vrijwel helemaal wit, terwijl oudste zus al behoorlijke vliegveren ontwikkeling had. Er werden biometrische maten genomen en een bloedveertje meegenomen voor DNA typering. Alle vier kregen ze een mooie oranje ring ( wat zijn die dingen enorm groot) om het rechter tegenstribbelende pootje en een zilveren ring van het trekstation over het net zo tegenstribbelende linkerpootje. Wat een nagels zeg! Eën van de dames kuiken zette die even knotshard in Peters handen als represaille. En dat deed zeer!



Buiten vloog S2 cackend rondjes. We konden haar uit het raam van heel dichtbij zien vliegen. Pa vloog ook ,maar een paar etages hoger en een stuk rustiger. Pa dacht, vrouwtje toch wind je niet zo op. Ze komen straks gewoon weer terug. Heb het al zo vaak mee gemaakt.

Na een uurtje en heel veel foto's was het klaar. Na nog een laatste blik op deze prachtige diertjes gingen ze terug naar het nest. Peter kwam terug met een tas vol prooiresten wat gebruikt wordt om vast te stellen wat er zoal opgediend wordt. Dat zal vast duif, duif en uuh duif zijn. Hoewel er ook een spreeuwenkopje tussenzat.

Anita en ik kregen van Peter elk nog een stukje eischaal. En ik heb afgevallen donsjes meegenomen. Als herinnering aan deze geweldige belevenis. eerder hadden we van Martin Manders elk een braakballetje gekregen ( vast niet persoonlijke bedoeld, lol). Daar zaten zelfs complete duiveringen in, die slikken ze dus gewoon door, hap, slik weg!



Na afloop hebben we nog heerlijk een poosje op het spotterveldje gezeten in zeer aangenaam gezelschap. En tegen 7 uur ben ik weer op huis aan gegaan. Na nog een laatste blik op de Toren en een emotioneel moment ( waarom ben ik toch zo gek op deze valken) het gaspedaal ingedrukt.

Tegen half negen was ik weer thuis, Gauw even kijken naar de kuiks. Dag lieffies, jullie zijn de allermooiste wezentjes die er zijn.
Nauwelijks voor te stellen als je zo ziet dat je ze hebt aangeraakt en echt hebt gezien.

Wat een prachtige onvergetelijke dag!